در هنگامه ای که “طلوع خورشید” را بسیاری نتوانستند برتابند او به راحتی پرده ی زخیم سیاه و عداوت شکل را کنار زد. گویی که دیگر فاصله ای بین ” او ” و ” مردم ” نبوده و نخواهد بود. این اتفاق تا زمانی ادامه دارد که شما نخواهید کمی در زندگی روزمره تان ” تفکر ” کنید. چراکه این تفکر و تامل باعث ” اضمحلالِ “عدم ان فاصله است. با کمی توجه پی به این مسئله می برید که زوایایی در پارادایم جمهوری اسلامی نهادینه شده است که برخلاف اصول اساسی “بنیانگذار” جمهوری اسلامی است. این زاویه باعث ” انشقاق ” و چند دستگی میان جوانان و اهالی نخبه ی جامعه می شود و همین امور انها را ازرده خاطر می کند. گویی که قشر متوسط یا پایین جامعه که در گفتمان حضرت امام جایگاه بسیار ویژه ای دارند انها هم به تبع نخواهند توانست صدای بی غل و غش رهبران دینی و خواص خود را همچون صافی و زلالی یک رود از گوش عبور دهند. انها باید برای دیدار با افراد تاثیرگذار حکومت خود از هزاران گیت عبور کنند، البته اگر از قبل برای انها کارت ملاقاتی صادر شده باشد! شاعر صاحب نام؛ سوزنی سمرقندی ( شمس‌الدین تاج‌الشعرا محمدبن علی سمرقندی ) در بیتی می گوید؛
سزای غل بود آن گردنی که بر صاحب
به جهل سینه ٔ خود پر ز کینه دارد و غل
حال انکه در فاصله ای بسیار کم می توانیم این ” ازادی و تاملات فکری ” را به راحتی داشته باشیم و از هیچگونه غل و زنجیری نهراسیم چراکه انقدر فاصله ی رهبر انقلاب ۵۷ با مردم کم است که شاید حتی شما در سطور کتب به سادگی می توانی اصوات نوه های بزرگترین مرد انقلابی ایران را بدون هیچ مزاحمت و هیچ گیت ازار دهنده و مخل ازادی مدنی به راحتی بشنوید. شاید ” نیروهای امنیتی ” و البته ” ذهن های امنیتی ” به انجا فکر می کنند که ممکن است امام مورد سوء قصد قرار بگیرد اما برای ادعای فوق باید خاطر نشان کرد که نه در حاکمیت علی (ع) و نه در حاکمیت فرزندش امام حسن مجتبی (ع) و چه در حاکمیت روح الله الموسوی الخمینی چنین دیدگاهی وجود نداشته است. زیرا انها به ” پایداری و عدم انشقاق ” بین ” مردم و حاکمیت ” فکر می کرده اند. که شما با تاملی ساده این تفکر را به محاق رفته می بینید. و به خوبی نشانه ها و ظواهرِ گریزان بودن جامعه را حس می کنید.
به خاطر دارم لحظه ای که توانستم او [امام خمینی] را تشخیص دهم دقایقی طولانی از خود بی خود شدم. بعد هم با دیدن انسان هایی که در پیاده رو جمع شده بودند و نیز رهگذران تقریباً توانستم جواب این مسأله غیر قابل حل را پیدا کنم. مسأله مهم این بود که من در تمام کشورها حتی در کشور خودم برای صحبت کردن با یک مقام، باید از هزار مانع می گذشتم ولی اکنون هنوز از ورودم به تهران ۲۴ ساعت نگذشته بود که توانستم خانۀ رهبر انقلاب را پیدا کنم. بعد از پایان تظاهرات وارد خانه شدیم. امام خمینی فردی است که شخصیت های گوناگونی همچون اوریانافالاچی با وی آشنا شده و با وجود آنکه آنها با امام دشمنی و عداوت بزرگی دارند او را به عنوان یک شخص تأثیرگذار معرفی می کنند.
لوازم خانۀ امام عبارت بود از: قالی، یک دستگاه تلویزیون و چند پشتی. و صدای صحبت نزدیکان او و دفتر و پسرهای کوچکی که جست و خیز می کردند (نوه های امام) می آمد. اینها صحنه هایی خلاصه از انقلاب ایران بود که من در ماه مه سال ۱۳۵۸ دیدم
