به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دانشجویات مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور، علی رادمنش دبیر سیاسی اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور طی یک یادداشت در روزنامه فرهیختگان به تشریح گفتمان سیاسی موجود و مورد نیاز در سطح کشور پرداخت. متن این یادداشت به شرح زیر است:
اکثر دولت‌های ایران هرکدام با گفتمانی ملموس و قابل حس با رای مردم بر سرکار آمدند. هاشمی با شعار و طرح موضوع سازندگی بعد از خرابی‌های ۸ سال دفاع مقدس آمد، خاتمی به بهانه و بیان ایده آزادی‌ها‌ی اجتماعی رای آورد، احمدی‌نژاد با بیان اختلاف طبقات و ادعای عدالتخواهی سرکار آمد و روحانی نیز با بیان و طرح مذاکرات با دنیا وارد پاستور شد. تمامی این‌ها با بیان ایده‌های خود به صورتی که برای مردم قابلیت درک و احساس آن وجود داشته باشد در بازه تبلیغات ریاست‌جمهوری خود را عرضه کردند. یکی از دلایلی که شاید بتوان گفت اقدامات بزرگ و رو به جلوی دولت شهید رئیسی برای مردم قابل لمس نبود و به چشم ملت نمی‌آمد نبود همین گفتمان بود. گفتمان دولت‌ها، کلان ایده آنان برای حکمرانی و نظام‌بندی مسائل دولت می‌باشد که سایر اقدامات با توجه به آن، باید نظم گیرد و حرکت کند. گفتمان می‌تواند زبان رسانه قرار گیرد و اقدامات با این زبان به مردم بیان شود و مردم متوجه آن باشند.
در انتخابات ۱۴۰۰ فضا به‌گونه‌ای بود که گفتمان محوری یا ایده محوری برای حل مسائل وجود نداشت؛ صرفا راهکارها و برنامه‌های به صورت موردی وجود داشت که بتوانند یک سری از مسائل و چالش‌های کشور را شاید حل کنند. انتخابات کنونی نیز در زمینه عدم وجود گفتمان ملموس برای مردم تا حد زیادی شبیه به انتخابات ۱۴۰۰ می‌باشد و این یعنی عدم ارائه درست و قابل حس برنامه‌ها و طرح‌های نامزدهای انتخابات. گفتمان، ایده‌ای است که بتواند در سطح کلان حاکمیت قابلیت سیاستگذاری داشته باشد.
گفتمان باید بتواند مسائل را به جامعه به زبان خودشان بیان کند. خلأ گفتمان می‌تواند باعث شود طرح‌ها و برنامه‌های دولت‌ها بر هرکارنامه‌ای هم که باشد سرعت پیشرفت و اقناسازی مردم را کاهش دهد و در ذهن مردم برای هر طرح و برنامه‌ای علامت سوال ایجاد کند. گفتمان ابزار سازنده شخصیت و تفکرات دولت‌هاست که مردم جامعه بتوانند فهم بهتری از دولت‌ها پیدا کنند. عدم وجود گفتمان باعث عدم همراهی مردم با دولت می‌شود؛ چرا که فی‌الذاته اندیشه‌ها و ایده‌ها برای مردم اهمیت بالاتری نسبت به فرد‌گرایی دارد و تا زمانی که فهم درستی از گفتمان و کلان ایده دولت‌ها پیدا نکنند قادر به همراهی دولت و حضور در عرصه سیاسی کشور نیستند و روزبه‌روز نقش‌آفرینی مردم در امور مرتبط با حاکمیت کاسته می‌شود و باعث افزایش شکاف‌های اجتماعی بین مردم و دولت‌ها می‌شود.
عدم مشارکت حداکثری در دو انتخابات گذشته صرفا به خاطر وضعیت اقتصادی نابسامان کشور و نارضایتی‌های موجود نیست. مشارکت پایین به علت عدم مقبولیت نظام در بین مردم نیست. یکی از مهم‌ترین دلایلی که وجود دارد عدم توانایی بازیگران سیاسی کشور در همراه کردن مردم می‌باشد؛ و خب مهم‌ترین دلیل هم نبود گفتمان لازم جهت همراهی مردم با بازیگران سیاسی کشور است. در انتخابات پیش‌رو نیز در این مدت باقی‌مانده تا روز رای‌گیری نامزدهای انتخاباتی فرصت همراه کردن مردم را با بیان کلان ایده و گفتمان خود را دارند، در غیر این صورت شاهد همان مشارکت حدود ۵۰ درصدی هستیم. در شرایط فعلی نامزدهای انتخاباتی فرصتی که برای بیان گفتمان خود دارند و بتوانند تفاوت دیدگاه‌های خود را با سایر نامزدهای انتخاباتی مقابل دیدگان مردم به نمایش بگذارند، داخل مناظرات می‌باشد. در اولویت اول مناظرات صدا‌و‌سیما و بعد توسط نماینده ستاد‌های انتخاباتی.
مساله حائز اهمیت در ایجاد و گسترش یک گفتمان تعدد محتوای تولید‌شده در این رابطه می‌باشد که این محتوای تولید‌شده می‌تواند هم در فضای حقیقی باشد و هم در فضای مجازی، که محیط دانشگاه در این زمینه می‌تواند نقش بسزایی داشته باشد، چراکه یکی از رسالت‌های فضای تشکل‌های دانشجویی ایجاد و گسترش یک گفتمان می‌باشد؛ گفتمانی که با ضریب دادن تشکل‌های دانشجویی امکان فراگیری در محیط جامعه را دارد. منتها در شرایط کنونی که هنوز گفتمانی به وجود نیامده وظایف تشکل‌های دانشجویی دو‌چندان می‌شود، چراکه باید در ابتدای امر مطالبه عمومی مردم در جهت خواست گفتمان از نامزدهای انتخابات را آغاز کنند. مناظرات نمایندگان نامزدهای انتخابات یا برگزاری مناظرات دانشجویی در فضای نیمه تعطیل دانشگاه یا حتی بازنشر یک سری از مطالب که نقاط تفاوت کاندیدای ریاست‌جمهوری است می‌تواند باعث شناخت بهتر ایده‌های حکمرانی آنان شود و در ادامه آن زمینه‌سازی جهت بیان ایده و گفتمان نامزد‌ها برای حل مسائل کلان کشور را به وجود می‌آورد.
