اینها دردِدل و گله های من هایی است که در انتخابات قبلی با هزاران امید به پای صندوق های رأی رفتند و امید خود را به ناامیدی باختند.
ما این همه انتظار و امید از رییسجمهور داشتیم و (البته باید داشته باشیم) ؛ اما شاید بد نباشد یکبار هم از خودمان بپرسیم :
تو برای این انتخاب چقدر وقت و زمان گذاشتی ؟
برای شناخت اهداف و دیدگاه و بررسی سوابق کاندید موردنظر چقدر تحقیق کردی ؟
معیار و ملاکت برای انتخاب رییس جمهور آینده ی کشورت چه بود ؟
چقدر به رأی و انتخاب خودت اطمینان داشتی که آگاهانه و درست بوده ؟
چرا ما از خودمان هیچ انتظار و توقعی نداریم ؟!!!
اصلا شاید با انتخاب غلط خود در این اوضاع نامطلوب و نابسامان مملکت دخیل بودیم !
شاید همیشه گفته باشیم فلان مسئول چه کار کرد ؛ اما بد نیست یکبار هم از خودمان شروع کنیم و اول از خود انتظار داشته باشیم : که من برای مملکت خودم چه کار کردم ؟
چرا که قرار هست آینده ی کشورم به دست منِ مایی ساخته بشود که شاید درون ذهنمان یک لحظه به عملکرد خود فکر نکردیم و فقط بازیچه ی دست بازیگرانی شدیم که برای رسیدن به جایگاه و موقعیت خود ، خوب نقش بازی کردند و ما هم برایشان دست زدیم و غرق نمایش شان شدیم و به خودمان یادآوری نکردیم که زندگی بازی و نمایش نیست ؛ باید حقیقت را از دنیای واقعیت تشخیص داد .
قرار نیست آسمان زندگی برای همیشه ابری باشد چراکه تا زندگی هست ، فرصت و امید هم هست .
پس از گذشته و تجربیاتمان پند و عبرت بگیریم ؛ حالا که هنوز فرصت و حقِ انتخاب داریم از آن به خوبی و به درستی استفاده کنیم تا زندگی خودمان را بسازیم و تغییر و تحولِ کشورمان را اول از دنیا و افکارِ خویش شروع کنیم تا تبدیل به یک جامعه ی درست و روشن و جهادی شویم .
بهتر است اینطور بگوییم که ضمانتِ خوشبختی و سعادتِ کشور به دست من هاییست که قرار است هرکدام مسئولیت خودشان را ادا کنند و من هم جدای از این من ها نیستم و مسئولیتِ خودم را دارم ، نمیشود یک گوشه نشست و دم از بی مسئولیتی زد یا اعتراض کرد. پس باید آگاه و بیدار باشیم و درست تصمیم بگیریم .
شیرین کاکایی ،دبیر فرهنگنی انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه خوارزمی