گفت: “از تعبیر « توسعه فرهنگی » چنین نتیجه می شود که قرار است فرهنگ توسعه پیدا کند، اما از تعبیر « فرهنگ توسعه » این نتیجه کاملاً متضاد به دست می آید که باید برای وصول به توسعه – که همان توسعه اقتصادی و صنعتی است – فرهنگِ آن را ایجاد کرد. و خوب! غایات و آفاق این دو تعبیر نه تنها یکی نیست که منافی یکدیگر هستند. غایت فرهنگِ توسعه رسیدن به همان آفاق متعارفی است که جهان امروز متوجه آن است و این غایات جز با حفظ وضع موجود نمی توان رسید؛ و اما آن دیگری را جز با نفی وضع موجود نمی توان حاصل کرد. اگر از بحث درباره مفهوم « توسعه » هم صرف نظر کنیم و کاملاً خوش بینانه بپذیریم راهی که اکنون در پیش گرفته ایم به توسعه مطلوب با همان مختصاتی که در افق دید ما قرار دارد منتهی خواهد شد، باز هم « فرهنگ » در ذیل « توسعه » معنا خواهد شد و استقلال خود را از دست خواهد داد و این همان مفهومی نیست که منظور نظر ما و وزیر ارشاد است. فرهنگ توسعه یعنی فرهنگی که می تواند در خدمت توسعه اقتصادی واقع شود و به آن مدد برساند و این همان مفهومی است که از فرهنگ در سراسر جهان امروز وجود دارد. شیوه های ارتقای این فرهنگ همان است که جهان صنعتی در پیش گرفته است و ما هم که خدا را شکر، بعد از بحث و فحص و جنگ و جدل بسیار به همان شیوه ها دست یافته ایم. پس از چه می نالیم؟ هان؟! “
این جملات بخشی از کتاب رستاخیز جان، مجموعه ای از مقالات گردآوری شده از شهید آوینی است که مسیر پر چالش فرهنگ را به درستی به تصویر کشانده و روشی نوین،موثر و زیربنایی را برای مواجهه با این موضوع روایت می‌کند.
قدم نهادن در مسیر پر مخاطره ای که از طرفی احتیاج به اصلاحات سخت و بنیادین دارد و از طرف دیگر نیازمند روشن کردن چراغ های جدیدی است، تفکر آوینی ها را میطلبد.
اگر بخواهم از بحث دور نشوم و ساده و سلیس عرضم را بیان کنم اینطور خواهم نوشت که:
همه ما سخنان مقام معظم رهبری در خصوص شبیخون فرهنگی را به یاد داریم؛ ملت ایران از سال‌ها قبل مورد تاخت و تاز تهاجم فرهنگی هستند، فرهنگ در کنار اقتصاد از اولویت‌هایی است که مقام معظم رهبری در پیام خود به مناسبت آغاز به کار مجلس یازدهم نیریز آن تاکید کردند که این موضوع به خودی خود بر اهمیت عرصه‌ی فرهنگی، توجه به مسائل تهاجم فرهنگی و ایجاد هماهنگی میان دستگاه‌های فرهنگی می‌افزاید.
امروزه و مخصوصا در این سال‌های اخیر شاهد خلاء ایجاد شده بین حاکمیت و مردم با ابزار فرهنگ بوده‌ایم. در حالی که جریان‌سازی فرهنگی و تبیین آرمان‌های انقلاب اسلامی با زبان فرهنگ و هنر از مهمترین وظایف فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده است.در همین بیست و چند سال عمر خود، شاهد بالفعلی بوده‌ام برای بی‌اثر و منفعل بودن اکثر اداراتِ وزارتخانه فرهنگ و ارشاد اسلامی؛ که حتی توان اجرایی بدیهی ترین امورات فرهنگی، هنری، اجتماعی، تبلیغی و .. را نیز دارا نیستند. که موتور محرکی بس قوی را میطلبند تا شاید فرجی شود!
این روزها که اساس خانواده توسط برنامه‌های مخرب شبکه‌های خارجی و حتی بی‌پرده شدن رسانه‌های داخلی تحت حمله قرار گرفته است و روز به روز این بنیاد سست تر می شود، باید به فکر جایگزینی بسیار قوی و در سطح خارجی و همچنین ایجاد شبکه تخصصی خانواده محوری بود.
اهمیت‌دهی به شورای فرهنگ عمومی به عنوان یکی از ظرفیت های بزرگ کشور که در همه استانها و شهرهای کشور وجود دارد و از سالیان قبل فعال است می تواند محلی برای به ظهور رساندن زندگی به سبک اسلامی و همچنین واسطه ای برای حمایت از اقدامات فرهنگی جنبش های مردمی تلقی شود.
وضعیت بسیاری از خبرنگاران، تولید کنندگان، هنرمندان و نهادهایی که بانی و مجری امورات فرهنگی و مذهبی هستند و سایر افرادی که در ذیل این مجموعه فعالیت دارند جای تامل و برنامه‌ریزی دارد برای مثال رفع و مدیریت مشکلات بسیار جدی در بحث تهیه و تامین کاغذ و تیراژ می تواند گامی مقدماتی برای ایجاد اصلاحی در عرصه رسانه و مطبوعات و در قدم بعد ایجاد تحولی نو در تدوین آیین نامه اعطای مجوز به فیلم و موسیقی می تواند گام نهایی در این عرصه باشد.
احوالپرسِ این هنرمندان مقروض و مغموم دوران تلخ و سیاه کرونایی بودن و پدری کردن برای هنرمندان و اهالی فرهنگ و هنر باعث میشود که دیگر هنرمندان این خاک کوچانده نشوند به مغولستان!
با نقل قولی از زمام‌دار فرهنگی فعلی کشورمان در صحن بهارستان، سخن کوتاه می کنم:《 فرهنگ فضای تنفس جامعه است وقتی فرهنگ پاکیزه باشد جامعه را پویا می بینیم، وقتی آلوده باشد هوا را آلوده می‌کند.》
همگی شاهد هستیم که چهره فعلی فرهنگ به اندازه کافی غبار آلود شده است. امیدواریم در این دولت یعنی دولت سیزدهم غبار دیگری از مظلومیت بر رخسار فرهنگ این مرز و بوم ننشیند و شاهد جامعه‌ای پویا با فرهنگی پاکیزه یا بقول آوینی، “فرهنگ توسعه” باشیم. که این امر، تحول در رویکرد مسئولین امر و عمیق‌تر شدن نگاه آنان نسبت به حوزه فرهنگ را میطلبد.
