پس از آغاز به کار دولت یازدهم و آغاز مشی و روش جدید در سیاست خارجه جمهوری اسلامی ایران و آغاز انتقادها به این روند که سابقه ای نیز در دولت اصلاحات داشت، باعث شد که واژه ای جدید به سپهر سیاست ایران اضافه شود. عده ای که با برپایی همایشی در نقد مذاکرات هسته ای به دلواپس ها مشهور شدند و اولین خطای سیاسی خود را با برچسب زدن بر خود آغاز کردند و با برخی رفتارهای خارج از عرف موجب شدند که عده ای از روی غرض لفظ دلواپس را معادل بی تدبیری و بی عقلی نشان دهند و برندی که عده ای خود برای خود درست کرده بودند تبدیل به چسبی شد بر دهان منتقدان دولت، حتی اگر مشی او متفاوت با برخی تندورهای جریان منتقد بود.
در باب همایش “دلواپسیم” و مخالفت با یک سیاست دولت بدان شکل حرف بسیار است، اما نکته ای که به نظر نگارنده آمده است این است که اینگونه مخالفت کردن و جدا کردن خود از بطن جامعه به واسطه واژه یا اصطلاحی خاص، خود به خود زمینه انزوا را فراهم می آورد و نیز اینکه اینگونه مخالفت به علت ایجاد جناح بندی، زمینه دو دسته شدن جامعه را فراهم کرده و خود به خود نقد را از حالت دلسوزانه و برادرانه به سمت نقد جناحی و گروهی سوق می دهد ،که این خود آغازگر مشکلات بزرگی در فضای سیاسی کشور است.
به نظر نگارنده متن اگر قرار است مخالفتی با سیاست های جریان حاکم صورت پذیرد، لازمه اش این است که به گونه ای برخورد شود تا از انزوای منتقد و ایجاد دوقطبی در جامعه جلوگیری شود، منتقد باید تندترین انتقادهای خود را به گونه ای بیان کند که جامعه برداشت کند از یک خانواده دارد صدای انتقادی دلسوزانه جهت رشد و تعالی آن خانواده بیرون می آید. برخی منتقدان دولت کنونی از روی جهل یا غرض به گونه ای رفتار می کنند که گویا دولت فعلی هیچ گونه عمل مثبتی انجام نداده و از عملکرد مثبت آن در زمینه های مختلف مانند بهداشت و درمان هیچ تقدیری نمی‌کنند.
این گونه رفتارها جدای از هزینه ای که ممکن است برای دولت داشته باشد، در ابتدا به ضرر خود منتقد تمام می شود، زیرا تیم رسانه ای دولت با آن لشکر مجهزش اینگونه رفتارها را چماقی می کند بر سر جمیع نیروهای منتقد دولت و در نظر عامه مردم منتقدین را بی عقل، منفعت طلب و جناحی معرفی می کند، که خود به خود زمینه شکست نیروهای منتقد را در بطن جامعه فراهم می آورد.
اما در رابطه با لفظ دلواپس و کنش های سیاسی ایجاد شده پس از آن، نکته ی دیگری نیز قابل طرح و تامل است و همانگونه که اشاره شد استفاده سیاسی جریان به اصطلاح اصلاح طلب از این واژه جهت مطرود ساختن منتقدین خود است.
جریان رسانه ای دولت و حامیان آن (از کارگزاران تا مشارکت) همه و همه با استفاده از حربه برچسب زنی، هر منتقدی را دلواپس می نامیدند و در ادبیات خود دلواپس را معادل بی منطق و افراطی معرفی می کردند و کار را به جایی رساندند که رهبر معظم انقلاب در نوروز ۹۴ در حمایتی ضمنی از دلواپسان- که البته انتقاد به جریان دلواپس را نیز میشود از آن دریافت کرد- فرمودند: “دلواپس بودن جرم نیست.”
جریان دگراندیش و تجدیدنظر طلب اما بعد از این سخن رهبری هیچ تغییر رویه ای ندادند و انواع تهمت های مختلف را به منتقدان دولت نسبت دادند و سعی کردند با برچسب های مختلف، وجهه عمومی این جریان را در منظر عامه مردم، تخریب کنند.
این جریان البته با بی عقل خواندن جریان “دلواپس” و ” منتقدان منطقی” سعی دارند تا هنجارشکنی های خود را منطقی و رفتارهای خارج از عرف جمهوری اسلامی را مطابق با اسلام ناب جلوه دهند.در راستای نیل به این هدف، نفی دیگران و راندن منتقدان از صحنه ،برای این جریان،بهترین عمل ممکن است.
البته اصلاح طلبان با این رفتار خود، به نوعی نقیض خود می شوند؛ زیرا همواره در محافل سیاسی کشور داعیه دار آزادی بیان و متهم نکردن منتقدان و مخالفان خود هستند و شعار زنده باد مخالف من آنان گوش فلک را کر کرده است اما هم اکنون آنها با این نوع مواجهه با منتقدان دولت در دام رفتاری می افتند که خود عمری منتقد آن بودند.
آنها صحبت از حلوای فتنه می کنند که عده ای دارند با لفظ فتنه کاسبی می کنند و مخالفان خود را به گوشه ای می رانند، اما خود بر سر سفره ای نشستند که رنگین تر است.از اینکه عده ای به علت بازی در پازل نفوذ دشمن دستگیر می شوند اظهار ناراحتی می‌کنند و می گویند نفوذ یک برچسب خیالی است، اما خود به راحتی از لفظ دلواپسی که معادل با افراطی معنا کرده اند جهت متهم کردن هر منتقدی استفاده می کنند.
اصلاح طلبان و به خصوص جریان حامی فتنه آمریکایی- اسراییلی ۸۸ در پی آن هستند تا از درخت اتهام دیگران، میوه تطهیر خود را بچینند. این گروه بر خلاف اظهارات خود، خوب می دانند که مردم هیچ گونه اقبالی به این افراد هتاک که در۸۸ هیچ حرمتی را نگه نداشتند، ندارند؛ لذا تطهیر را سر فصل اعمال خود قرار داده اند، بلکه بتوانند وجهه ای برای خود رقم زده تا در انتخابات پیش رو آرا را به سمت خود جلب کنند.
این جریان مدعی اخلاق، پس از انتخابات سال ۸۸ که با وجود تمام فتنه هایی که برپا کردند منجر به طرد خود آنان از فضای سیاسی کشور شد،از هیچ راه و روشی جهت مطرح کردن دوباره خود مضایقه نکرده و نخواهند کرد، از رای دادن آن فتنه گر عبا شکلاتی در اسفند ۹۰ برخلاف ادعای تحریم انتخابات، تا متهم کردن تمامی مخالفان خود جهت منزه جلوه دادن خود.
برخلاف تمامی بازی های رسانه ای و سیاسی دلواپس ها نه بی عقل و منطقند نه مجرم، بلکه با وجود تمامی رفتارهایی که شاید به نظر نگارنده درست نباشد، عده ای هستند که دل در گرو این نظام دارند و بی خیال از کنار اتفاقات گذر نخواهند کرد و تا جایی که بتوانند برای دفاع از عقایدشان می ایستند، هرچند ممکن است تعریف آنها از ایستادگی برای نظام هزینه زا باشد.
* دبیر انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه شیراز
