انقلاب ۵۷ را باید در دو بعد بررسی کرد.
یک بعد انقلاب مرسوم که در ظاهر جامعه و با مبارزات سیاسی اتفاق افتاد
بعد دیگری که قبل از ۵۷ در جریان بود در ۵۷ تبلور کرد، که انقلاب در افکار و دل ها بود و منجر به مبارزات سیاسی، تا براندازی کامل گردید
آرمان خواهی، عدالت طلبی، استقلال طلبی، خواستن جامعه آزاد، جامعه ای پیشرفته و بدور از ظلم. مطالبه این آرمان ها از سوی مردم همان انقلابی بود که در فکار جامعه پدید آمد و دلهای مردم را با انقلاب همراه کرد.
این موضوع آن قدر ادامه پیدا کرده که امروز، بقای جمهوری اسلامی وابسته به بقای این آرمانها در افکار و در دلهای مردم است.
در این سال ها انقلاب اسلامی درگیر گذرگاه‌های پرپیچ و خم زیادی شده است و از یک، با تکیه بر مقاومت و بصیرت ملّت ایران به سلامت عبور کرده است.
یکی از این گذرگاه ها سال ۸۸ بود.
دشمنان انقلاب قصد داشتند به بهانه تقلب در انتخابات، مردم را به مبارزه سیاسی علیه نظام تشویق کنند و این شد که در خیابانها اردوکشی کردند و به وسایل عمومی آسیب رساندند و نظم عمومی را به هم ریختند و نزدیک به ۸ ماه کشور را به هم ریختند و عملاً می خواستند کشور را به سمت انقلاب رنگی پیش ببرند.
اصل وجود دشمن، موضوعیت دشمنی و هدف دشمنان در این قضیه آنجایی آشکار شد که عده‌ای به خیابانها ریختند و شعارهای حق را تغییر داده و تبدیل به شعارهایی ۱۰۰% باطل کردند، و در روز عاشورا به خیابان ها ریختند و به عاشورای حسینی حتک حرمت کردند
مردم که دشمن را در تقابل با دین خود و آرمان های انقلاب دیدند در روز ۹ دی به خیابان ها آمده و با انقلاب تجدید بیعت کردند.
۹ دی، بار دیگر نشانگر ریشه دار بودن انقلاب در بین مردم شد، این روز مربوط به جناح پیروز در انتخابات نبود و و باید حساب آن اغتشاشگران را از مردمی که کاندیدایشان، در انتخابات شکست خورده بود جدا کرد. دشمنان انقلاب اسلامی باید بدانند، تا زمانی که انقلاب، مردم را پشتیبان خود می داند و در دل این ملّت وجود دارد و مردم، پشتیبان ولایت فقیه هستند، نمی توانند جمهوری اسلامی را از حرکت بازدارند.
محمدصادق زارعی_ دبیر سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه یزد
