سرانجام جنبش آزاداندیشی چه شد؟

مستقل: سالهاست که در مورد جنبش نرم افزار و تولیدعلم سخن ها گفته شده وکتابها و مقالات به رشته تحریر درآمده ولی نتیجه ی این همه چه بوده است؟
این پرسشی است که نگارنده از تمام افرادی که در این حوزه حتی دقیقه ای فکر کرده اند می پرسد، این همه هزینه چه زمانی و چه مادی تا چه حد توانسته است به هدف اصلی این عبارت که همانا رسیدن به شالوده ی یک تمدن اسلامی است تحق بخشد؟ هرچند باید براین امر که رسیدن به این هدف نه تنها کار این چند سال نیست بلکه پروژه ای چند صد ساله است صحه گذاشت؛ اما سوال اینجاست که آیا ما سعی کرده ایم حتی راه را بشناسیم و حداقل جاده رسیدن به ریل اصلی را پاک کنیم. گذاشتن قطار تمدن سازی روی ریل آن پیش کش.
تنها مسیری که از آن می توان مصالح ساخت یک تمدن را تهیه کرد همانا آزاداندیشی است که این امر تاکید رهبر انقلاب را بر امر آزاداندیشی و تبدیل آن به یک جنبش به نام تولید علم و نرم افزار را روشن می نماید. البته در اینجا اثرگذاری آزاداندیشی در حوزه ی علوم انسانی مدنظر است.
آزاداندیشی کلمه زیبایی است که بخودی خود نهادهای درگیر با این مسئله از دانشگاه تا نهادهای درگیر دیگر از آن بسیار استقبال می نمایند اما چقدر از هدف این امر آگاهی دارند و به چشم انداز این حرکت معرفت پیدا کرده اند نیاز به بسط فراوان داد که در حوصله ی این وجیزه نمی گنجد.
جنبش آزاداندیشی و کرسی ها که از سال ۸۸ یا۸۹ پس از گذشت بیش از یک دهه از فرمان امام خامنه ای کلید خورد و تا کنون با فراز و فرودهایی ادامه داشته بیشتر وارد حوزه ی سیاست گردیده اما آنچنان که باید و شاید وارد حوزه ی علوم انسانی نشده و این آسیب نیاز به بحث دارد.
باید دید که فضای آزاداندیشی تا چه میزان در دانشگاه ها جا افتاده است. تا چه اندازه اساتید و دانشجویان و شاید دانشگاه ها و سازمان های امنیتی، پیام رهبر انقلاب اسلامی را از عبارت جنبش نرم افزار و تولید علم و ابزار آن یعنی آزاداندیشی دریافت کرده اند؟
از نظر نگارنده اغلب مسئولین یا آشنایی کافی از هدف جنبش آزاداندیشی ندارند و یا اگر هم آشنایی دارند در حد افزایش تعداد کرسی ها در جهت پرکردن رزومه و کارتابل است. همین عامل است که باعث می شود حتی در این جو خاموش آزاداندیشی محفلی برای به نقد کشیدن نظریه های جدید مطرح شده در جامعه ی دانشگاهی و رسانه ها ایجاد می گردد هیچ یک از صاحبان فن و دانش در آن زمینه به خود جرات حضور در آن محفل را نمی دهد. برای مثال اگر فلان تشکل سعی بر برگزاری کرسی نظریه پردازی با موضوع اقتصاد اسلامی نماید هیچ یک از منتقدین این نوع نگاه در سطح کشور پا به عرصه اظهار نظر نمی گذارد و با ترس از عواقب همچین نشست هایی دعوت تشکل را نمی پذیرد. اینجاست که کلام استاد شهید خودنمایی می کند که حتی برای نقد کردن و ابراز عقیده متفکران غربی در کشور فضا ایجاد شود آنها به اینجا بیایند و مطالب خود را بیان کنند، جواب بگیرند و سپس با حترام به کشورشان برگردانده شوند. حال این نوع نگاه را با فضای حال حاضر که اساتیدی در دانشگاه ها با همت اعلای دولت ها مسئولین! موجود می باشند که در بعضی مواقع بر اصول انقلاب اسلامی نقد دارند ولی به دلیل برخوردهای غیر منطقی حاضر نیستند عقاید خود را بیان کنند و جواب بگیرند. وجود چنین جوی دارای معضلات دیگری هم هست که جای دیگر برای شرح می طلبد.
این نوع برخوردهای سلبی که در بالا به بخشی از آنها اشاره شد مانع اصلی در راه ایجاد یک نهضت آزاداندیشی است و اولین مانع برای رسیدن به نرم افزارهای بومی برای اداره جامعه است. هرچند این نوع دیدگاه ها برخلاف اصول ابتدایی انقلاب اسلامی و فرمایشات رهبر انقلاب است اما با رویکردی جدید می توان با کنار گذاشتن این موانع و حضور اساتید دگراندیش درون کرسی های نظریه پردازی نظر اسلام را به خوبی پرورش داد تا جایی که بتوان از درون اینچنین بحث هایی و تصحیح نظرات بیان شده در تمامی حوزه های مدیریتی به نرم افزارهای بومی و کارا برسیم.