فرهنگ جزء جدانشدنی زندگی انسان هاست. رفتارهای انسان بوسیله ذهنیت هایی که بر وجود او حاکم است هدایت می شود؛ این ذهنیت ها همان فرهنگ است که انسان ها و جوامع را به سوی حیات سوق می دهند. لذا هر ملتی باید فرهنگ مخصوص به خود را داشته باشد، در غیر این صورت مرده به حساب می آید. یک فرهنگ پویا باید توانایی تبادل با سایر فرهنگ ها را داشته باشد؛ بنابراین، تمامی فرهنگ ها باید در تعامل با یکدیگر باشند، تا بشر را به پیشرفت مطلوب برسانند.
در عصر حاضر که نظام سرمایه داری یکه تاز عرصه ی جهانی شده است، به شکل های مختلف تلاش می کند تا نظرات خود را به تمام کشورهای جهان تحمیل کند و فرهنگ واحدی متناسب با منافع خود بر جهان حاکم سازد. اما برخی از ملت ها در برابر این زیاده خواهی ها برای حفظ فرهنگ ملی و بومی خود مقاومت می کنند. فرهنگ اسلامی نیز توانسته است در صد سال اخیر در برابر این هجوم مقاومت و اصالت خود را حفظ کند. سلطه گران چون می دانند با مقابله مستقیم نمی توانند فرهنگ اسلامی را از بین ببرند، از شیوه ای غیرمستقیم به نام «تهاجم فرهنگی» برای رخنه و نفوذ در جامعه اسلامی استفاده می کنند.
یکی از عوامل موفقیت تهاجم فرهنگی، سانسور و فیلتر حقایقی است که جامعه را زنده نگه می دارد. قیام مسجد گوهرشاد نیز از وقایعی است که چه در زمان قبل از انقلاب و چه پس از انقلاب سانسور رسانه ای شده است. قبل از انقلاب خاندان پهلوی با توسل به زور و اجبار کاری کردند تا هیچ گونه خبری از آن واقعه منتشر نشود و بعد از انقلاب نیز این واقعه مورد غفلت قرار گرفت.
قیام گوهرشاد اولین مقاومت خونین مردم برای مسأله حجاب و دفاع از کرامت زن بود. این قیام در اعتراض به سیاست های ضداسلامی رضاخان در مسجد گوهرشاد سرکوب شد. رضاخان درصدد بود تا سنت‌های مذهبی و قوانین اسلامی را محو و نابود کند و فرهنگ غربی را جایگزین آن کند و برای این کار دست به جنایتی فجیع زد.
روز حادثه چند درجه‌دار عالی‌رتبه مشهدی و تهرانی سربازها را به‌صف می‌کنند و با هرکدام از آن‌ها صحبت کرده تا بفهمند چه کسی عرق مذهبی دارد. سربازها را به سه دسته جدا می‌کنند؛ آن‌هایی که عرق مذهبی داشتند را بازداشت می‌کنند و دسته دوم را که شناسنامه‌ای مسلمان بودند و بی‌رگ ولی نه در حد کشتار در مسجد بدون اسلحه سازمان‌دهی می‌کنند و دسته سوم را که غالباً بهایی‌ها، یهودی‌ها و مفسدان و شراب‌خواران بودند را مسلح کرده و به حرم اعزام کردند. سربازان مسلح به روی هر جنبنده ای که در آنجا بود شلیک کردند و بعد از آن تمامی افراد ـ حتی آن هایی که مجروح بودند ـ را دفن کردند. این ماجرا به نحوی سانسور شد که از تعداد شهدا و محل دفنشان اطلاعات دقیقی نیست.
انگلیسی ها می دانستند اگر مردم سایر شهرها از این وافعه مطلع شوند، روحیه مقاومت در آن ها زنده خواهد شد و قیامی در سراسر کشور شروع خواهد شد. لذا بلافاصله پس از این واقعه، رضاشاه که دست پرورده انگلیسی ها بود؛ کتباً و رسماً به تمام روزنامه‌ها و مجله‌ها اعلام کرد که اجازه نوشتن هیچ مطلبی درباره این قیام را ندارند. یعنی سانسور از همان روز واقعه آغاز شد.
مرور گذشته بدون عبرت گیری برای آینده جایز نیست و دقت در جزئیات وقایع مهم و سرنوشت ساز لازم و ضروری است. حافظه تاریخی ملت ها همیشه در بزنگاه های حساس کمک و یاور آن ها بوده است، اما اگر برخی از همین وقایع که سرنوشت ملت با آن گره خورده، از حافظه ملت پاک شود و مورد غفلت قرار گیرد؛ آن موقع است که بستر را با دست خود برای تهاجم فرهنگی دشمن آماده کرده ایم.
قیام مسجد گوهرشاد ـ که در اعتراض به کشف حجاب رخ داد ـ نیز از همان وقایع مهم و تاثیرگذاری است که اگر مردم از حقیقت آن مطلع می شدند، هیچگاه تحت تاثیر ظاهر کشف حجاب قرار نمی گرفتند. خاندان پهلوی به کمک برخی از جریان‌های تاریخ‌نگاری غرب‌زده و وابسته به انگلیس توانست ۴۳ سال این واقعه را در خفقان کامل رسانه ای قرار دهد و آنچه مد نظر خود بود را پیاده کند.
کلید پیشرفت تهاجم فرهنگی غربی، سانسور وقایعی است که ملت ها تحت تاثیر آن ها می توانند فرهنگ اصیل و بومی خود را بشناسند و به آن عمل کنند. لذا باید وقایعی که مردم برای دفاع و حفظ اعتقادات دینی خود مقاومت کردند ـ مانند قیام مسجد گوهرشاد ـ را به نسل های بعدی انقلاب انتقال داد تا از گذشته عبرت گرفته و آینده را بسازند. نباید گذاشت حافظه تاریخی ملت تحت تاثیر تهاجم فرهنگی غربی قرار گیرد و ضعیف شود.
رهبر انقلاب در این باره می فرمایند: «جوانهای ما باید این خاطرات را فراموش نکنند؛ یکی از چیزهایی که بنده نگران آن هستم، این است که این نسل جوانِ بالنده‌ی ما که بحمدالله، هم آگاه و با بصیرت است، هم دارای انگیزه است، آماده به‌کار است، وسط میدان است، انقلابی است، بتدریج این حوادث مهم را، این عبرتهای بزرگ دوران معاصر را از یاد ببرد؛ این کم‌کاری ما است، کم‌کاری دستگاه‌های مسئول است؛ این حوادث نباید کهنه بشود؛ حافظه‌ی تاریخی یک ملّت نباید ضعیف بشود. اگر جوانهای ما در سرتاسر کشور این حوادث را ندانند، تحلیل نکنند، عمق‌یابی نکنند، در شناخت کشورشان و در شناخت آینده دچار اشتباه خواهند شد. جوانها باید این حوادث را درست بشناسند و بدانند که چه شد، چه اتّفاق افتاد، چه کسی بود؛ اینها را باید جوانها بفهمند». (بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم ۱۸/۶/۹۴)
