سه ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری، طرح دو فوریتی توسط اعضای فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی تحت عنوان “تامین امنیت مراسم رسمی و غیررسمی” برای تصویب تقدیم هیئت رییسه مجلس شده است.
در این طرح آمده که هرکسی با هر اقدامی اعم از “طرح سوال” و یا غیرآن در مراسم سخنرانی باعث توقف آن یا “جلب توجه به خود” یا تشنج شود به “حبس” از ۶ ماه تا ۲سال محکوم می¬گردد؛ حتی درمراسمی که بدون مجوز تشکیل شده است! و نیروی انتظامی موظف است که بلافاصله این فرد یا افراد را دستگیر کند و به زندان بفرستد!
در مقدمه این طرح به چندگفتار از رهبری استناد شده است درحالی که صرفا جنبه توجیهی دارد.برای مثال ایشان در دیدار با نمایندگان مجلس فرمودند:”هرکسی که در مجلس صحبت می کند و فریاد افرادی دو، دو، چهار می گویند این کار صحیح نیست.” در حالی که خطاب این سخنان، آن دسته از نمایندگانی هستند که گاهی با فریادهای خود مانع صحبت کردن نماینده ای می شدند که پشت تریبون قرار گرفته بود.
اینکه قوانینی وضع شود که مسئولان بتوانند با آزادی بیان صحبت کنند خوب است اما آزادی افرادی که سخنرانی را می شنوند هم مهم است و باید تضمین شود. حداقل حقوق آن افراد و آزادی آنها حق “پرسشگری” است. این نمایندگان محترم فرض را بر این گذاشته اند که هرچه صاحب تریبون می¬گوید حق است و هیچ کس حق پرسیدن سوال ندارد! اگر بخواهیم این فرض اشتباه را بپذیریم موارد نقض کننده آن در تاریخ جمهوری اسلامی زیاد دیده می شود مثلا سخنرانی بدون مجوز بنی صدر در اسفند۵۹ که همزمان با جنگ تحمیلی، استقلال کشور را زیر سوال برد و منافقان از او حمایت کردند؛ نباید با هیچ پرسش واعتراضی از طرف مردم روبرو میشد.
ذکر این نکته لازم است که برگزاری مراسم باید با امنیت کامل باشد که سخنران بتواند حرف حق خود را بزند. حوادثی نظیر اغتشاش در سخنرانی رییس مجلس در سال ۹۱ یا سخنرانی علی مطهری در شیراز محکوم است و اصلا از جانب هیچ شخص و جناحی قابل دفاع نیست اما نمی توان طرح سوال یا پرسش را مصداق اغتشاش گری در نظر گرفت و آن را سرکوب کرد.
البته ریشه این مصوبه ها را شاید باید آن زمان دید که رییس جمهور محترم الفاظ “بی شناسنامه”، “تازه به دوران رسیده”، “ترسو”، “بزدل”، “عقب مانده”، “عصر حجری”، “کم سواد” و “کودک” را به منتقدان خود نسبت می دهد. در این فضا صحبت از گفتگوی عاقلانه و پاسخ دادن به انتقادهای نخبگان جامعه و مردم خنده دار به نظر می رسد.
از نکات جالب این مصوبه این است که خود سخنران هم از امنیت کافی برخوردار نیست و هر لحظه امکان دستگیری سخنران به دلیل “سخنرانی همراه با جلب توجه” وجود دارد ! نکته ی خنده دار دیگر اینکه اگر در جایی بودید و از سخنران خوشتان نیامد، می توانید به پلیس زنگ بزنید و اطلاع دهید که آن شخص در حال جلب توجه است…خیالتان راحت! تا دو سال می رود و آب خنک نوش جان می¬کند.
این طرح بسیار ابتدایی و ناپخته است و احتمال زیاد به تصویب نمی رسد اما همین ارائه دادن همراه با اصرار برای تصویب آن از جانب نمایندگانی مانند محمدرضا عارف، علی مطهری، کواکبیان، صادقی، تابش و دیگران جای افسوس بسیاری دارد. افرادی که همیشه ادعای آزادی بیان و…داشته اند اما…
در یک جامعه مردم حق دارند از مسئولین در خصوص عمل به وعده هایی که داده اند و وظایفی که دارند سوال کنند و مسئولان نیز وظیفه پاسخ گویی دارند. به همین دلیل شعار سال ۱۳۸۳ توسط رهبر انقلاب ” پاسخ گویی سه قوه به ملت ایران ” گذاشته شد. پس شایسته است در آستانه انتخابات مسئولین نیز جوابگوی وعده و وعید های اولیه خود به مردم باشند و با چنین مصوبه های خلاف حقوق شهروندی، نخواهند مانع بررسی ضعف های خود توسط مردم بشوند.
