علی عبدی عضو شورای مرکزی اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل در سخنان خود پیش از خطبه های نمازجمعه لواسانات ضمن اشاره به اینکه نزدیک به سه سال از عمر دولت یازدهم می گذرد و ما متاسفانه شاهد هستیم که دولت تمام توان خود را به جای آنکه معطوف به حل مشکلات اقتصادی کشور کند معطوف به سرانجام رساندن مذاکراتی کرد که بی نتیجه بودن آن به دلیل بدعهدی و بی صداقتی غربی ها بر اکثر دلسوزان کشور روشن بود. وعده ی حل صد روزه مشکلات اقتصادی داده شد تاکید کرد: با وجود توافق با غربی ها گره های اقتصادی باز که نشد، کورتر هم شد.
متن این سخنرانی بدین شرح است:
کارکرد اصلی نیروهای جوان دانشجو با روحیات انقلابی بررسی وضعیت کشور در تامامی ابعاد اقتصادی، سیاسیو فرهنگی مشخص نمودن ضعف ها و کاستی ها و مطالبه اصضلاح این ضعف ها از مسئولین اجرایی و قانون گذار کشور است و چه جایی بهتر از نماز جمعه برای مطالبه اصلاح کاستی ها.
با بررسی کارنامه ۳۷ ساله انقلاب اسلامی ایران به وضوح متوحه می شویم که کشورمان در همه ابعاد حکومتداری به چنان نقاطی از موفقیت دست یافته که توانسته به الگویی موفق برای امت های بیدار دیگر کشورها تبدیل گردد.
امروز ایران اسلامی توانسته در همه حوزه های کشورداری اعم از علم و فناوری، پرورش نیروهای جوان و متخصص و متعهد، صدور تفکر فرهنگی خود به سایر کشورها در حوزه صنایع نظامی و تسلیحات دفاعی و همینطور حمایت از مظلومان لبنانی و فلسطینی و سوری و عراقی و یمنی به موفقیت دست پیدا کند.
همه این حوزه ها با تفکری انقلابی و مدیریتی جهادی اداره شده و به موفقیت های بزرگ رسیده است؛ اما در یک حوزه یعنی حوزه اقتصاد که تحت نظر دولت ها و با تدابیر آن ها اداره گشته است نتوانسته به موفقیت قابل قبول دست پیدا کند. ریشه این عدم موفقیت آنجاست که دولت کارگزاران، دولت اصلاحات، دولت قبل و دولت حاضر بی توجه به ظرفیت های داخلی و توانمندی های دورنی ریشه پیشرفت اقتصادی را در بیرون از مرزها کشور و در ارتباط با قدرت های پوشالی جستجو کرده و می کنند.
اگر ما در حوزه های نظامی و دفاعی که سخت ترین تحریم ها و کارشکنی ها را علیه مان وضع کرده اند بیشترین پیشرفت ها را تجربه کرده ایم به ان دلیل است که دست جلوی بیگانگان دراز نکردیم، چشم امید به لطف آن ها نداشتیم و توانایی های جوانان خود را باور کردیم. اگر در صنعت هسته ای پیشرفت کردیم و تمامی قدرت های جهانی برای جلوگیری از پیشرفت های بیشتر ما توامان تحریم و تهدید و مذاکره کردند اعتماد به شهریاری ها، علیمحمدی ها،احمدی روشن ها و رضایی نژادها بود و علت عقب ماندن کشور در حوزه اقتصاد مدیران خود کم بینی هستند که معتقدند باید حتی مدیر را هم از خارج از کشور وارد کرد و یا اینکه می گویند ما در هیچ صنعتی به جز پخت قرمه سبزی و آبگوشت بزباش تخصص نداریم.
تا وقتی که امثال این آقایان مدیران اقتصادی این ممکلت باشند وضع همین است. باید خدا را شاکر باشیم که این ها به جای شهریاری ها نبودند زیرا ما باید منتظر وارد شدن پیچ و مهره های نیروگاه های هسته ای مان را هم از خارج وارد بودیم.
در اقتصاد راه حل مشکلات موجود طی کردن همین مسیرهای آزموده شده در حوزه هایی چون صنعت هسته ای و صنایع دفاعی می باشد.
نزدیک به سه سال از عمر دولت یازدهم می گذرد و ما متاسفانه شاهد هستیم که دولت تمام توان خود را به جای آنکه معطوف به حل مشکلات اقتصادی کشور کند معطوف به سرانجام رساندن مذاکراتی کرد که بی نتیجه بودن آن به دلیل بدعهدی و بی صداقتی غربی ها بر اکثر دلسوزان کشور روشن بود. وعده ی حل صد روزه مشکلات اقتصادی داده شد اما عمر دولت از هزار روز هم گذشت و با وجود توافق با غربی ها گره های اقتصادی باز که نشد، کورتر هم شد. برجام را آفتاب بدانیم یا باران، آن را موهبت الهی بخوانیم و منتقدانش را بی سواد و بی شناسنامه و ترسو و بزدل، اکنون زمان پاسخگویی فرا رسیده است، اکنون دولتمردان باید بگویند که کدام گشایش اقتصادی را پس از سه سال برای مردم به ارمغان آورده اند؟ انبوهی از کارخانجات تولیدی به دلیل واردات بی رویه تعطیل شده است و کارگران بسیاری بیکار شده اند. صد کارخانه تولیدی لوازم خانگی تعطیل شده اند و در این بین کارخانه های بزرگی چون ارج، پارس الکتریک و ایرانتیت از قدیمی ترین آن ها می باشد.
اتاق بازرگانی به اتاق واردات تبدیل شده است. رکود در اقتصاد به قدر افزایش یافته که حتی چهارتن از وزرا به رئیس جمهور نامه نوشته و نسبت به آن هشدار داده اند. برای خرید خودروهای بی کیفیت وام های کمرشکنی به مردم داده شد که با سود آن وام ها مردم می توانستند خودروهای به مراتب با کیفیت تری خریداری کنند، در حالیکه اولویت کشور افزایش کیفیت خودروهای داخلی و افزایش کیفیت راه های جاده ای و ریلی بود، تلاش شد تا ازدو شرکت آمریکایی و اروپایی هواپیما به کشور وارد شود که حتی همین اتفاق هم رخ نداد و به گرفته شدن چند عکس یادگاری با یکی از همین هواپیماها بسنده شد که موجبات تحقیر بیشتر ملت ایران در برابر غربی ها را فراهم ساخت.با وجود آنکه شرکت پژو با آغاز تحریم ها شراکت خود با طرف ایرانی را یک سویه لغو کرد و شوک عظیمی به تولیدکنندگان خودرو وارد ساخت، پس از برجام مجددا با این شریک بدعهد بر سر تولید مشترک خودرو توافق محرمانه کردند. مسکن مهر که امید بخش قابل توجهی از مردم که عموما قشر ضعیف تر و نیازمندتر کشور هستند مورد بی مهری واقع شد و با وجود تکمیل نزدیک به هشتاد درصد این واحدها در دولت قبل، بخش اندک باقی مانده تکمیل نشده و جای تاسف دارد که این طرح که تنها راه خانه دار شدن بخش قابل توجهی از مردم میباشد، توسط وزیر راه طرحی مزخرف قلمداد می شد.
نسل جدید قراردادهای نفتی معروف به IPC دارای مشکلات فراوانی است به گونه ای که اصل استقلال کشور را خدشه دار کرده و بر اساس نظر کارشناسان این حوزه کشور را به پیش از ملی شدن صنعت نفت بازمیگرداند و با وجود تاکیدات رهبر معظم انقلاب و نامه ایشان به ریاست مجلس مبنی بر وجود ۱۵ اشکال عمده در این قراردادها متاسفانه تنها ۳ اشکال تاکنون برطرف شده است.
و اما پیرامون حقوق های نجومی که به فرموده رهبر معظم انقلاب، خلاف شرع، خلاف قانون و خلاف انصاف بوده است چرا متخلفی از طرف دولت به قوه قضاییه معرفی نمی شود. چرا این متخلفین و غارتگران بیت المال ذخایر کشور و انقلاب قلمداد می شوند. ذخایر انقلاب این غارتگران بیت المال هستند یا پابرهنگانی که در مقاطع حساس برای دفاع از انقلاب از همه دارایی های خود می گذرند؟ ذخایر انقلاب خانواده های شهدا و مدافعین حرم ائمه اطهار(ع) هستند. ما امروز با یک طبقه جدیدی از مسئولین مواجه هستیم که خود را مالک انقلاب می دانند و برداشت از بیت المال را حق خود. ما فراموش نکرده ایم در زمانی که جوانان انقلابی دانشگاه ها در حال جنگ برای بازپس گیری اموال مردم در دانشگاه آزاد از این طبقه خطرناک بودند، پدر معنوی این طبقه اعلام کرد که دانشگاه آزاد متعلق به ما و فرزندان ماست. امروز ما شاهد هستیم که وزیری در دولت عضو هیئت مدیره ۱۹ شرکت است. مگر می شود وزرایی که مشغول فعالیت های این چنینی در اقتصاد هستند بتوانند برای مسئولیت های دولتی خود نیز وقت و انرژی کافی بگذارند.
در یکساله پیش رو عده ای از گروه های سیاسی به شدت به دنبال دوقطبی سازی در کشور هستند. دو قطبی دولت فعلی و دولت قبل. از نظر ما دولت قبلی دولتی بی برنامه، کم اعتقاد نسبت به استفاده از نخبگان، لجباز نسبت به نقدهای دلسوزان کشور و در راس رهبری معظم انقلاب که دلسوزترین فرد نسبت به دولت ها هستند، و اصرار ورز بر استفاده از افراد حاشیه ساز و مسئله دار می باشد.
همچنین دولت فعلی، دولتی پیر و کم تحرک، دولتی متشکل از افراد سرمایه دار که کمتر دغدغه قشر فقیر و مستضعف را دارند، کم اعتماد و کم اعتقاد نسبت به توانمندی های داخلی و دولتی است که به جای توکل بر خدا، کدخدا را همه کاره می داند. ما این دو قطبی را دوقطبی کاذب و دورغین می دانیم و معتقدیم هردوی این به ظاهر قطب ها، خلاف منافع کشور و مخل پیشرفت های اساسی در کشور می باشد.
کسانی می توانند پیشرفت را برای کشور به ارمغان اورند که به پیشرفت درون زا و اقتصاد مقاومتی، اعتقاد قلبی داشته باشند و بر این اساس کشور را اداره کنند.
