اما به نظر می رسد برای گذر از خان دوم، با توجه به همه نشانه ها و حقایق غیر قابل انکار جامعه امروز، از جمله ناتوانی دولت در تحقق وعده های اقتصادی و نارضایتی مردم از عملکرد دولت و… کار چندان راحتی هم پیش روی آقای روحانی نخواهد بود و در این میان ،اصلی ترین مولفه کلیدی در تعیین سرنوشت انتخابات ۹۶ بدون تردید مسئله اقتصاد است.
برگ برنده دولت تا امروز در مدیریت اجرایی کشور، البته به زعم خودشان، مسئله برجام بوده است که تیم دولت بیشترین تمرکز و توجه خود را، صرف به نتیجه رسیدن آن کرده بود و سرنوشت همه اتفاقات مهم کشور را در گرو ختم به خیر شدن مذاکرات می دانست. اما مذاکره بماهو مذاکره برای مردم، هدف متعالی نبوده و نیست بلکه وسیله ای بود تا با آن دستاوردهای امیدبخشی در دو حوزه امنیت ملی و اقتصاد برای مردم به ارمغان آید.
آنچه مسلم است علی رغم همه جریان های تبلیغاتی و رسانه ای دولت در به تصویر کشیدن برجام به عنوان منجی کشور از وضعیتی که هیچ گریز و گزیری از آن نبود جز جنگ نظامی، مردم در حوزه امنیت_ملی خود و برجام را در مقام یک برنده و قهرمان نمی توانند تصور کنند و اساسا هیچ دستاوردامنیتی قابل توجهی را زاده و مولود برجام نمی دانند و همه چشمشان به دروازه های اقتصاد دوخته شده تا شاید با گشایش آن، هوای جدیدی در زندگی آن ها بدمد.
پس در این یک سال و چندی که تا انتخابات خرداد ۹۶ باقیمانده است هم نگاه مردم به وضعیتی اقتصادی کشور و تحول در آن است هم نگاه دولت؛ اما آنچه در این بین کانون توجهات است گزینه های روی میز دولت است برای تحول اقتصادی. از یک سو مسئله اقتصاد مقاومتی که هم سیاستهای کلی آن به عنوان یک سند بالادستی از سوی رهبری نظام ابلاغ رسمی شده است و هم با نامگذاری سال جدید در این رابطه و تاکید جدی ایشان به این مسئله بعنوان الگوی اصلی برنامه های اقتصادی کشور، دولت را ناگزیر از توجه به آن و اجرای برنامه هایش کرده است و از سویی دیگر، روند فعالیت های دولت در این حوزه، نشان از آن دارد که چشم امیدشان بیش از نتایج اقتصاد مقاومتی به ثمرات برجام و گسترش روابط دیپلماتیک و تجاری بین ایران و کشورهای غربی و صنعتیست.
باید منتظر ماند و دید روحانی و دولتش کدام راه را برای نگه داشتن کلید ساختمان پاستور تا سال ۱۴۰۰ انتخاب خواهد کرد؛ اجرای اقتصادمقاومتی یا تداوم دیپلماسی لبخندواعتماد؟
دبیر تشکیلات انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس