زمانی که یامین پور در سال ۸۹ از اجرای دیروز امروز فردا کنار گذاشته شد و بعدتر برنامه تغییر ماهیت داد و به برنامه ای جدید تبدیل شد، شاید اولین زنگ خطری بود که می بایست در ذهن بچه حزب اللهی ها -!- به صدا در می آمد.
زمانی که در اوسط دهه هفتاد جریان مومن انقلابی جوانان خود را با بسیجی های تریل سواری می شناخت که منتظر بودند تا جایی احساس وظیفه کنند و پای به میدان بگذارند و از حریم ولایت دفاع کنند ـ که البته شاید بعضا تندروی هایی هم داشته اند که از موضوع این نوشتار خارج است ـ زنجیره ای ها پشت به پشت تمام جریان حزب الله را با وام گرفتن از این تصویر تندرو خطاب می کردند و رگباری با تیترهایشان هر مخالف آزادی از آن جنسی که مد نظر آنها بود به رگبار می بستند. اما بعدتر جریانی در دل حزب الله و جریان مومن انقلابی شکل گرفت که سلاحه القلم. قلم اش را می چرخاند و می گفت از جامعه ای که در آن زندگی می کند. می گفت تا مردمانش فکر نکنند که تمام گویندگان باید از ته تراشیده باشند ریششان را و ریشه شان برگردد به اسلافی انگلیسی و آمریکایی. می گفت تا مردمانش فکر نکنند که واجب است در جمهوری اسلامی تیتر تمام روزنامه ها تکرار تیتر نیویورک تایمز و بی بی سی باشد. می گفت تا مردمانش فکر نکنند که نیست.
قصد روضه خواندن ندارم. اما داشتم می گفتم از همان برنامه یامین پور که شد آنچه شد. اما به واقع چه شد؟ اتفاقی که افتاد این بود که شاید اولین نسل از جریان مومن انقلابی که حالا در حوزه ژورنالیسم صدا و سیما حرف برای گفتن داشت و می توانست در شبکه های اصلی سیما برنامه پر مخاطب و اصیل بسازد و حرف منطقی اش را به کرسی ذهن مخاطب بنشاند زبح شد! بله زبح. به همین سادگی.
اما بعدتر حضور یامین پور با شاهد عینی در شبکه افق اندکی دل ها را آرام کرد. به این معنا که تصور ذهنی جریان فکری انقلابی این شد که مامنی برای جریان حزب اللهی شکل گرفته است که از هر جا که رانده بشوند دیگر در افق جای دارند. این تحلیل در ابتدا کورسوها که نه، دریایی از نور به دل انسان می گشاید. اما یک لایه بعد را که نگاه کنیم تحلیل به نوعی تغییر شکل می دهد که خطری به مراتب بزرگ برای سیمای انقلاب به چشم می آید.
یامین پور شخصیتی است که جریان حضور او در شبکه سه سیما و اجرای برنامه اش چندین سال طول کشیده و اصطلاحا پله ای به نقطه رسیده و نه با نامه فلان آقا به فلان آقا در سیما. و در اجرایش هم اتفاقا حاضر جوابی و مدیریت خوب برنامه ها و توانایی پیش برد بحث های دو نفره و یا کارشناس مجری بودن؛ در همه و همه به خوبی از آزمون های مخاطبان و کارشناسان حرفه ای ژورنالیسم بیرون آمد. و اتفاقا اشراف و سواد رسانه ای و تاریخی بالای او، وی را از یک مجری ساده به یک کارشناس در مباحث سیاسی روز و انقلاب تبدیل کرده بود. بنابراین رفتن یامین پور از شبکه سه و سیما و برگشت او پس از مدتی این بار در شبکه افق، علتی حرفه ای نداشته است. و تنها علت آن مساله سیاسی بوده است.
خب! حالا اولین تحلیلی که ذهن می رسد این است که، «برادر من -!- هر چقدر هم که حرفه ای باشی اگر بیش از حدی استاندارد -!- انقلابی باشی اگر زورمان به تحلیل هایت نرسد باید، آنتن اصلی را رها کنی و بروی جایی که اصلا برای همین کار تعبیه شده است».
به شبکه افق خوش آمدید!
این جاست که به طور ناخودآگاه و پنهان یک جریان در ذهن جوانان فعال در حوزه ژورنالیسم سیما شکل می گیرد، ـ و البته به صورتی خودآگاه یا باز هم ناخودآگاه در ذهن جریانات مدیریتی سازمان صدا و سیما ـ کهعزیزان اگر بخواهید بیش از حد از گفتمان انقلاب دم بزنید و حرف های صریح انقلابی بزنید و هر مساله ای را برای مردم شفاف سازی کنید اشکالی ندارد اما جایش اینجا و در شبکه های اصلی نیست. بفرمایید شبکه افق! و این دقیقا یعنی کانالیزه شدن جریان انقلابی به گوشه ای تاریک از سیما.
و البته این تازه یک روی سکه است. در تحلیل دوم و روی دوم حضور افق در سیما باید به این نکته اشاره کرد که افق می تواند تنبل پروری را در جریان حزب اللهی شکل دهد و خود باعث بوجود آمدن جریانی منفعل در دل حزب الله شود. بدین معنا که از آنجایی که سفارش کار گرفتن در شبکه افق کار راحت تری است و از طرفی جریان غاطبه حاضر در آن نیروهای حداقل به ظاهر انقلابی هستند؛ در نتیجه برنامه سازان جریان انقلابی ناخودآگاه به جای آنکه به فکر گرفتن آنتن شبکه های اصلی و رغابت با جریان سکولار در آن شبکه ها باشند به ساده ترین کار، یعنی گسیل شدن به سمت شبکه افق روی خواهند آورد.
البته تحلیل های بالا تنها به دو نقطه ضعف راهبردی حضور شبکه افق برای جریان مومن انقلابی پرداخت و پر واضح است که این شبکه مزیای بسیاری دارد و ممکن است اشکالات بیشتری نیز بر آن وارد باشد که امید است با مدریت صحیح جلوی آسیب زا شدندش گرفته شود.
