حادثه دردناک و عظیم پلاسکو جان ملت را به درد آورد. همه، پیر و جوان و هر کسی که عواطفی برایش باشد از داغ این حادثه آتش گرفت. از غم حاصل از اصل این واقعه که بگذریم، فرعیات و حواشی آن بیشتر نمک به زخمت می پاشد. مثلا سلفی گرفتن های بی جهت مردم (که اسمش را این روزها گذاشتند خویش انداز!) تغییردادن اسم که دردی را دوا نمی کند، مهم فرهنگ استفاده از آن است. حال آنکه واژه فرنگی یا فارسی شده باشد.
خویش انداز و خاطره ساختن به چه قیمت؟ به قیمت از دست رفتن جان یک هم وطن مسلمانی که لحظاتی را که زیر آوار است و هر ثانیه برایش یک سال می گذرد؟
ای کاش عده ای می دانستند از لحظه روشن شدن فلش دوربینشان تا لحظه خاموش شدن آن، شاید وقتی به فریاد یک هم وطن نرسند؛ از دست برود. آن وقت این جماعت که کاری نمی کنند هیچ، تازه با ایجاد ترافیکی برای سلفی گرفتن و خاطره سازی، اجازه عبور به امدادگران و آتش نشانان عزیز و باشهامتمان هم نمی دهند و گویی که امدادگران در محاصره تماشاگران بودند. شاید هم تماشاگران می دانستند که همه زیرآوار ماندگان بیمه هستند!!!
حالا که آتش نشانان شجاعمان رفتند و جانشان را هم برای هم وطنان خود فداکردند و مثل پروانه خود را به آتش زدند و چه زیبا که می گویند: آتش نشانی شغل نیست، عشق است.
این اندوه عظیم از دست رفتگان یک طرف، دلایل این حادثه و واکنش مسئولین یک طرف دیگر.
ساختمانی که باید به دلیل امنیت پایین چندی پیش پلمپ می شد، حالا شده بلای جان مردم و مسئولینی که به جای کمک به امداد رسانی سریعتر به فکر علل وقوع حادثه هستند که در اولویت دوم کار قرار دارد. اما مردانی هم هستند که اولویت داشتن این واقعه را درک کردند؛ مثل آن آتش نشانی که مرخصی بود و آمد امداد رسانی کرد.
به امید اینکه اینگونه حوادث تکرار نشوند و جای خالی قانون حفظ جان مردم در هر شرایط را در مجلسی که خانه ملت است، نبینیم. تا دیگر شاهد حوادثی همچون پلاسکو، قطار شرمساری و… نباشیم.
